Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Πλατάνια ψηλά να αγαπάς

                                    
                                Είχε μάθει να δίνεται,να γίνεται οχι σαν του σκυλιού το δόσιμο
                                                                  όχι ότι οι άνθρωποι χρειαζόταν να θέλουν.
                                               Ήταν πιο βαθύ, πλημμυρισμένος αγάπη πάντα έστεκε
                                                                                 τόσο πολύ που έμοιαζε  πλατάνι.
                                    Τα πλατάνια εκεί στέκουν τεράστια, νεράκι χρειάζονται μόνο
                                                                                μα και όταν αυτό στερέψει, πάλι....
                                                Δεν φεύγουν δεν καμπουριάζουν στον καιρό μονάχα 
                                                                           τις ρίζες τους πιο μακρυά στέλνουν.
                                                    Αν ψηλό πλατάνι δείτε  μην του πείτε γιατί  στέκει...
                                                                                        θρόισμα θα ναι η απάντηση...
                                                                                                         παλάμες δυνατές
                                                                                                             το άγγιγμα του.
                                      Και αν άνθρωποι το ρυάκι που το πλατάνι πότιζε, υπήρξατε
                                                                            και κυλήσατε μακρυά την θάλασσα
                                                                                                                      να βρείτε.
                                              Και αν η αλμυρά της δεν ήταν η γλυκιά σας προσμονή 
                                                                                  τότε  βροχή γυρίστε στο ακίνητο 
                                                                                                          που πάντα στέκει  
                                                                                                                         πλατάνι.
                                                           
                                                                              Γρηγόρης Δάλλης