η θλίψη έκλαψε
ύστερα θύμωσε
έσκισε το πέπλο του κόσμου περπάτησε μέσα στα χρώματα
κοιμήθηκε γυμνή κάτω από το φεγγάρι
είδε όνειρα βουτηγμένα στο μέλι
φόρεσε στεφάνι το φως
ξέπλεξε τα μαλλιά της
κολύμπησε στη λίμνη της ηδονής
πέρασε απαλά στον νεραϊδότοπο
μυήθηκε στην ομορφιά
έκανε έρωτα με όλες τις υπεροχές πιθανότητες
πότισε με τους οργασμούς την εξαίσια άνθη
γέλασε αρχαϊκές μουσικές
πείνασε ζουμερούς καρπούς
έπαιξε με τις σκιές
τραγούδησε της κραυγές των ενστίκτων
αγκάλιασε με πάθος τα ζώα
ταξίδεψε στα φτερά των πουλιών
δίψασε κοσμικό σπέρμα
ούρλιαξε ολόκληρες ελευθερίες
βίωσε την ανείπωτη χαρά
αγάπησε το θαύμα
το χάρισε στην πραγματικότητα
αυτή το φυλάκισε
και έχασε την μνήμη του
την όραση του
τις άλλες αισθήσεις
η θλίψη κλαίει
ύστερα θυμώνει
παλεύει κρυφά με βουβή πίστη
σκάβει υπόγεια ως το κελί
δοκιμάζει την αντοχή της
την ξεπερνά
σμίγει πάλι με το θαύμα
το λευτερώνει
το κρύβει στην φαντασία της
του διηγείται παραμύθια
του φέρνει μνήμες καθάριες
αρώματα από τον κήπο του
του ζωγραφίζει την ελπίδα
τον παλιό έρωτα της
του προσφέρει γεύσεις
κι απίθανες σκέψεις
το θαύμα σιωπαίνει
κείτεται ανήμπορο μες
στην ψευδαίσθηση της ζωής
όμως η φαντασία δεν μαραίνεται
κι η θλίψη δεν κλαίει
μόνο πεισμώνει
ως το κάποτε
Μάρτης 98
(Από την ποιητική συλλογή Ανθισμένο τίποτα του Γιάννη.Π.Γιαννακόπουλου )
