Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

 
Come all you good workers
Good news to you I'll tell
Of how the good old union
Has come in here to dwell
Ελάτε όλοι οι καλοί εργάτες,
Έχω καλά νέα να σας πω,
Πως το συνδικάτο
Ήρθε εδώ για να παλέψει.

Which side are you on boys?
Which side are you on?
Με ποιά πλευρά είστε, παιδιά;
Με ποιά πλευρά είστε;

My daddy was a miner
He's now in the air and sun
He'll be with you fellow workers
Until the battle's won
Ο πατέρας μου ήταν ανθρακωρύχος,
Τώρα είναι στον αέρα και τον ήλιο.
Θα είναι μαζί σας, εργάτες
μέχρι να κερδηθεί η μάχη.

Which side are you on boys?
Which side are you on?
Με ποιά πλευρά είστε, παιδιά;
Με ποιά πλευρά είστε;

They say in Harlan County
There are no neutrals there
You'll either be a union man
Or a thug for J.H.Claire
Λένε ότι στην επαρχία Harlan
κανείς δεν είναι ουδέτερος.
Είτε θα είσαι του συνδικάτου
είτε φονιάς του J.H. Claire

Which side are you on boys?
Which side are you on?
Με ποια πλευρά είστε, παιδιά;
Με ποιά πλευρά είστε;

Oh workers can you stand it?
Oh tell me, how you can?
Will you be a lousy scab
Or will you be a man?
Εργάτες, μπορείτε να το ανεχτείτε;
Πείτε μου, πως μπορείτε;
Θα είστε άθλιοι απεργοσπάστες,
Ή θα είστε άντρες;

Which side are you on boys?
Which side are you on?
Με ποια πλευρά είστε, παιδιά;
Με ποιά πλευρά είστε;

Don't scab for the bosses
Don't listen to their lies
Poor folks ain't got a chance
Unless they organize
Μην γίνεστε απεργοσπάστες για τα αφεντικά,
Μην ακούτε τα ψέμματά τους.
Οι φτωχοί δεν έχουν ελπίδα
αν δεν οργανωθούν
 
Το τραγούδι γράφτηκε από την Florence Reece, κόρης ανθρακωρύχου και συζύγου του Sam  Reece, επίσης ανθρακωρύχου και μέλους του συνδικάτου UMW. Καθώς ο Sam έλειπε από το   σπίτι, οι union busters αρκέστηκαν στο να τρομοκρατήσουν και να χτυπήσουν την γυναίκα του   και τα παιδιά του. Το ίδιο βράδυ, η Reece έγραψε τους στίχους του Which side are you on,  πάνω σε ένα ημερολόγιο και μελοποίησε βασιζόμενη σε κάποιον εκκλησιαστικό ύμνο των Βαπτιστών.
 
 
 

Για εμάς, τους άστεγους της ανθρωπιάς μας.

Ζουν δίπλα σου. Κοιμούνται δίπλα σου. Πριν χρόνια έμεναν απέναντι σου. Τώρα μένουν σε παγκάκια, σε κουτιά, σε πλατείες σε εισόδους πολυκατοικιών. Και; Τι να κάνω εγώ; Εγώ φταίω; Για να βρέθηκαν σε αυτήν την κατάσταση κάτι θα έκαναν λάθος. Κάπου θα φταίνε αυτοί. Οπότε; Τι να κάνω εγώ; Δικό τους πρόβλημα. Ζήτησα εγώ από κανέναν βοήθεια; Αν ζητήσω, τότε να το κουβεντιάσουμε. Κάπως έτσι σβήνει στο μυαλό μας η ένοχη μας για τους άστεγους.

Δεν είναι, όμως, το συναίσθημα της ενοχής που μας κάνει να ασχολούμαστε με το θέμα αυτό άλλα αυτό που λέγεται ανθρωπιά. Ένα συναίσθημα όπως αυτό της πείνας, της δίψας και των υπολοίπων. Ένα συναίσθημα που έχουμε αρχίσει και χάνουμε σιγά-σιγά. Ίσως από τα ανώτερα συναισθήματα που μπορούμε να αισθανθούμε και να ικανοποιήσουμε. Το θέμα των άστεγων σε μια χώρα που δεν λειτουργεί τίποτα, μόνο από την μικρή βοήθεια όλων μας μπορεί να θεραπευτεί σταδιακά. Περιμένετε από δημάρχους και από πρωθυπουργούς λοταρίας να λύσουν το πρόβλημα; Καλύτερα να ταΐσουμε και ξεδιψάσουμε ένα συναίσθημα δικό μας, αυτό της ανθρωπιάς. Έτσι και εμείς θα αισθανθούμε καλύτερα, αλλά και η παραμικρή βοήθειά μας θα ζεστάνει όχι τόσο τους αστέγους αλλά κυρίως εμάς.
Δεν γράφω το κείμενο αυτό σαν καλός συνάνθρωπος. Ούτε ως παράδειγμα προς μίμηση. Άπλα κάποιες λύσεις πρέπει και μπορούμε να τις βρούμε μόνοι μας. Το παραπάνω τραγούδι έχει γραφτεί για το συγκεκριμένο θέμα. Για όλους εμάς που βλέπουμε και κλείνουμε τα μάτια μας. Για εμάς, τους άστεγους της ανθρωπιάς μας.

πηγη http://www.jumpingfish.gr