Για εμάς, τους άστεγους της ανθρωπιάς μας.

Ζουν δίπλα σου. Κοιμούνται δίπλα σου. Πριν χρόνια έμεναν απέναντι σου. Τώρα μένουν σε παγκάκια, σε κουτιά, σε πλατείες σε εισόδους πολυκατοικιών. Και; Τι να κάνω εγώ; Εγώ φταίω; Για να βρέθηκαν σε αυτήν την κατάσταση κάτι θα έκαναν λάθος. Κάπου θα φταίνε αυτοί. Οπότε; Τι να κάνω εγώ; Δικό τους πρόβλημα. Ζήτησα εγώ από κανέναν βοήθεια; Αν ζητήσω, τότε να το κουβεντιάσουμε. Κάπως έτσι σβήνει στο μυαλό μας η ένοχη μας για τους άστεγους.

Δεν είναι, όμως, το συναίσθημα της ενοχής που μας κάνει να ασχολούμαστε με το θέμα αυτό άλλα αυτό που λέγεται ανθρωπιά. Ένα συναίσθημα όπως αυτό της πείνας, της δίψας και των υπολοίπων. Ένα συναίσθημα που έχουμε αρχίσει και χάνουμε σιγά-σιγά. Ίσως από τα ανώτερα συναισθήματα που μπορούμε να αισθανθούμε και να ικανοποιήσουμε. Το θέμα των άστεγων σε μια χώρα που δεν λειτουργεί τίποτα, μόνο από την μικρή βοήθεια όλων μας μπορεί να θεραπευτεί σταδιακά. Περιμένετε από δημάρχους και από πρωθυπουργούς λοταρίας να λύσουν το πρόβλημα; Καλύτερα να ταΐσουμε και ξεδιψάσουμε ένα συναίσθημα δικό μας, αυτό της ανθρωπιάς. Έτσι και εμείς θα αισθανθούμε καλύτερα, αλλά και η παραμικρή βοήθειά μας θα ζεστάνει όχι τόσο τους αστέγους αλλά κυρίως εμάς.

Δεν γράφω το κείμενο αυτό σαν καλός συνάνθρωπος. Ούτε ως παράδειγμα προς μίμηση. Άπλα κάποιες λύσεις πρέπει και μπορούμε να τις βρούμε μόνοι μας. Το παραπάνω τραγούδι έχει γραφτεί για το συγκεκριμένο θέμα. Για όλους εμάς που βλέπουμε και κλείνουμε τα μάτια μας. Για εμάς, τους άστεγους της ανθρωπιάς μας.

πηγη http://www.jumpingfish.gr