Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

 " Κάνε ζωούλα "

-Ο κάθε άνθρωπος την στιγμή της γέννησης του παίρνει ένα δώρο που φαντάζει άκαιρο,  εικονικό, ίσως και να μην αντιλαμβάνεται ο ίδιος ότι το έχει,ότι το κουβαλά.
Αυτό λοιπόν δεν είναι άλλο,από ένα ποτήρι, ένα τόσο δα..... άδειο ποτηράκι.
Ένα κοινό ποτηράκι που μήτε λειτουργικό δείχνει. μήτε χρησημο.
Και περνούν τα χρόνια που και χάρες έχουν μα και λύπες περίσσιες.. και αγαπάμε και μας αγαπούν. Πληγώνουμε και πληγωνόμαστε και αδικούμε και μας αδικούν.....Οικείο θα μου πεις.
Και περνούν τα χρόνια και τρέχουν και σκοντάφτουν,άλλοτε πάλι αργά περιδιαβαίνουν με μια γεροντική βασανιστική ανία, αποστειρωμένη με γεύση και μυρωδιά από οινόπνευμα.

-Ένα καζάνι λοιπόν που μέσα ρίχνεις τα στάφυλλα σου,πατημένα η μη. Σαν την τροχία σου σε αυτόν τον κύκλο.... ισοπεδωμένη η ακέρια.

-Και βράζει το καζάνι... και βράζει....και φτάνει η στιγμή της τελευταίας πνοής... της ύστερης απόσταξης.... αντιλαμβάνεσαι και το ποτήρι ,αντιλαμβάνεσαι και τον σκοπό του τον ύστερο.
Με αυτό λοιπόν θα αποστάξεις...ότι μεθυστικό αποτέλεσε την βράση σου, ότι εσύ στο καζάνι έριξες.
Με αυτό λοιπον θα μεταλάβεις, το γεμάτο πια από την απόσταξη σου τόσο δα ...ποτηράκι.

Στην υγειά μας.




3-10-2014
Γ.Δάλλης
 
 

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

.

Πολλές φορές, σκοντάφτω πάνω σε τελείες..

και τσατίζομαι γιατί πάντα οι τελείες..

δεν αφήνανε τις λέξεις..
                                                  ..να δραπετεύσουν... 

 
Γ.Δάλλης 
                                                                                                                

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Ποια είναι τα «φτερά του έρωτα»; Τα διαφορετικά του πρόσωπα; Πώς είναι δυνατό να χωράει όλες αυτές τις εκρηκτικές δυνάμεις που δοκιμάζουν τα όρια μας, την αγάπη, το πάθος, τη ζήλια; Πόσο τυφλός, ωμός, κεραυνοβόλος, παράλογος, υπερβατικός μπορεί να γίνει ή πόσο σοφός, ώριμος, λογικός, υποταγμένος σε «προδιαγραφές» και σχηματοποιήσεις; 

Τρίτη 8 Απριλίου 2014

- Νυχτερινή βάρδια -

Απόψε το εργοστάσιο είναι ένα πειθαρχημένο φυτό θερμοκηπίου.
Εκατοντάδες μηχανές βουίζουν ρυθμικά.
Αταραξία ρυθμού. Φωνή των ντεσιμπέλ.
Νύχτ’ αποκοιμισμένη στις επιφάνειες των μετάλλων.
Παρατημένοι γερανοί. Δεν έχουν πια τι να σηκώσουν.
Ούτε καν την ανυποληψία των χειριστών τους.
Έρπουν λευκόπαχoι ατμοί. Τα χημικά υγρά ραντίζουν το σκοτάδι.
Κυλούν στους υπονόμους της μέρας τα απόβλητα πεπραγμένα.
Υπονομεύουνε την ηθική της νύχτας.
Έρπουν τα όνειρα των εργατών της βάρδιας.
Τα μάτια χύνονται σε δάκρυα νοσταλγίας
πάνω στο μαύρο ταινιόδρομο του σπαστήρα.
Όταν θα φτάσουν στις σχάρες διαλογής
όσα δεν έχουν το αναγκαίο μέγεθος θ' απορριφθούν.
 
Γ.Θεοχαρης