Μουσική και ποίηση

http://www.e-radio.gr/player/player.asp?btid=1&sid=945&cid=undefined&rid=unde


Κάθε Κυριακή 8 με 10 μμ "Μουσική και ποίηση"... ότι το σώμα δεν μπορεί να φτάσει ..... μόνο στον Veto fm 91,0.  

11

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
βλασταίνουν φύλλα και κλαδιά
κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα και κελαηδούνε.
Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,
στις λόχμες του ο φόβος ενεδρεύει.
Ζώα μικρά και ζώα άγρια το κατοικούν,
όχεντρες έρπουν και ρημάζουν τις φωλιές μας,
λιοντάρια ετοιμάζονται να μας ξεσκίσουν.
Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνουν. Ν.Χριστιανόπουλος

Παίρνω φόρα και ζυγίζω τον καιρό
το κορμί μου στο κενό να εμπιστευτώ
και ξεχνάω πως κι αυτό τον ουρανό
τον έχουν πουλημένο....

Ο τόπος μας

«Οι μέρες μας
παίρνουν το δρόμο τους για λίγο ψωμί και μεγάλες λιακάδες.»...
Οι στίχοι αυτοί είναι χαρακτηριστικοί για τη ζωή των Ελλήνων. Οι μέρες τους ξεκινούν για λίγο ψωμί, μιας και ο τόπος αυτός δεν έχει να τους προσφέρει πολλά αγαθά, αλλά με μεγάλες λιακάδες, μια αναφορά στην έντονη ηλιοφάνεια της χώρας που μας προσφέρει παράλληλα και μια αίσθηση αισιοδοξίας κι ελπίδας. Παρά το γεγονός ότι η ελληνική γη δεν έχει τη γονιμότητα που συναντάται σε άλλες χώρες, αντισταθμίζει τις ελλείψεις χάρη στο μεσογειακό της κλίμα με την πλούσια ηλιοφάνεια.
Στο σημείο αυτό ο ποιητής αφήνει για λίγο την περιγραφή του τοπίου και στοχάζεται πάνω στη ζωή των συμπατριωτών του, η οποία είναι βέβαια κοπιαστική με πενιχρά ανταλλάγματα, αλλά γεμάτη φως κι ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. «Κάθε νύχτα απ’ το ξερό πηγάδι
βγαίνουν τ’ αγάλματα προσεχτικά κι ανεβαίνουν στα δέντρα.»
Το ποίημα κλείνει με μια υπερρεαλιστική εικόνα που κρύβει ένα ακόμη μήνυμα ελπίδας για την ανατροπή της παρούσας κατάστασης και για την επιστροφή στην πρότερη κατάσταση ελευθερίας. Η εικόνα αυτή εκλαμβάνεται ως υπερρεαλιστική υπό την έννοια πως δεν μπορούμε να αποδεχτούμε το νόημα της κυριολεκτικά, δεν αποτελεί δηλαδή μια εικόνα σύμφωνη με την πραγματικότητα, μπορούμε όμως να αντλήσουμε τα συναισθήματα και τα μηνύματα που εμπεριέχονται σ’ αυτή.
Τα αγάλματα, ως σύμβολα του παρελθόντος, ως μνήμες παρελθοντικών καταστάσεων -τότε δηλαδή που η χώρα δε βίωνε αυτή την εμπειρία ανελευθερίας και καταπίεσης- ανεβαίνουν στα δέντρα για να εποπτεύσουν το χώρο, μένοντας σε μια στάση αναμονής. Οι συνθήκες δεν είναι ακόμη κατάλληλες για να επέλθει η ζωογόνησή τους -το πηγάδι είναι ξερό-, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε θα έρθει η στιγμή που οι μνήμες αυτές του παρελθόντος θα δώσουν το έναυσμα για την πολυπόθητη ανατροπή.
Ο ποιητής θέλοντας να περάσει το μήνυμα της μελλοντικής ανατροπής του καθεστώτος, χρησιμοποιεί την υπερρεαλιστική αυτή εικόνα, η οποία δεν αποτελεί βέβαια ευθεία επίθεση στη δικτατορία, αφήνει όμως να υπονοείται η μελλοντική δράση των αγαλμάτων, η μελλοντική εμπρηστική τους δράση, καθώς οι μνήμες της ελευθερίας και της αγωνιστικής διάθεσης των προγόνων, θα έρθουν να αφυπνίσουν τους τωρινούς πολίτες της χώρας.

Γ.ΡΙΤΣΟΣ από το ποίημα Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ ανάλυση ο Κ.Μαντης

«Τέχνη είν’ η συγκίνηση που σε τινάζει πάντα στον αέρα»!
  

Νίκος Καρούζος

στον δρομο

Εκοιμήθηκα πάνω στην έγνοια της αυριανής ημέρας όπως ο στρατιώτης επάνω στο τουφέκι του.
Ελύτης

Χόρχε Λ. Μπόρχες

Κάθε ζωή διαμορφώνεται από μια μοναδική στιγμή, τη στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί, μια για πάντα, ποιος είναι.

Τετράγωνη λογική,τετράγωνη ζωή.

                                                Μικτή τεχνική. Ακρυλικά και σκόνες σε καμβά 80Χ80 by G.Dallis 


                                 Τετράγωνη λογική,τετράγωνη ζωή σε ομόκεντρους κύκλους 
                                 χρωμάτισε-σκίσε,χαρακτηρίσου και χαρακτήρισε.
                                 Μαύρο βαθύ έξω από το παράθυρο,κάπου κάπου ένα φως
                                 να φωτίζει τις τέσσερις γωνίες και να νομίζεις πως έφτασε
                                 η ώρα της λύτρωσης.

                                 Έπειτα ξανά σκοτάδι να σου φωνάζει φυλακίσου.
                                 Φυλακή σου!! Η τετράγωνη λογική σου όσους κύκλους και να
                                 κάνεις στην τετράγωνη ζωή σου ,όσο χρώμα και να βάλεις
                                 στην ατέρμονη ψυχή σου.
                               
                                Και ξαφνικά, ένα ακόμη φως  αυτοκίνητου βιαστικά , παρεκβατικά σχεδόν        
                                φωτίζει τις γωνίες σου, έτσι γίνεται πάντα.Να βιάζεται το σκοτάδι στο φως.
                                Ορκίσου πως θα χρειάζεσαι έναν ομόκεντρο ήλιο μέσα σου δυνατό, τόσο                                 δυνατό  που δεν θα  μπορεί να σε βιάσει ξανά το περαστικό. 



                              Γρηγόρης Δάλλης
                                
                             
                               
                                
                               
                              
                                 

Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος...

Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τοὺς ἄλλους
Ὅταν ὑπόταξαν τὶς μέρες μας καὶ τὶς κρεμάσανε σὰ δάκρυα
Ὅταν μαζί τους πεθάνανε σὲ μίαν οἰκτρὴ παραμόρφωση
Τὰ τελευταῖα μας σχήματα τῶν παιδικῶν αἰσθημάτων
Καὶ τί κρατᾷ τάχα τὸ χέρι ποὺ οἱ ἄνθρωποι δίνουν;
Ξέρει νὰ σφίγγει γερὰ ἐκεῖ ποὺ ὁ λογισμός μας ξεγελᾷ
Τὴν ὥρα ποὺ ὁ χρόνος σταμάτησε καὶ ἡ μνήμη ξεριζώθηκε
Σὰ μίαν ἐκζήτηση παράλογη πέρα ἀπὸ κάθε νόημα;
(κι αὐτοὶ γυρίζουν πίσω μιὰ μέρα χωρὶς στὸ μυαλὸ μία ρυτίδα
βρίσκουνε τὶς γυναῖκες τους καὶ τὰ παιδιά τους μεγάλωσαν
πηγαίνουνε στὰ μικρομάγαζα καὶ στὰ καφενεῖα τῆς συνοικίας
διαβάζουνε κάθε πρωὶ τὴν ἐποποιία τῆς καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα γιὰ τοὺς ἄλλους ἢ γιατὶ ἔτσι νικοῦμε τὴ ζωὴ
Ἢ γιατὶ ἔτσι φτύνουμε ἕνα-ἕνα τὰ τιποτένια ὁμοιώματα
Καὶ μία στιγμὴ στὸ στεγνωμένο νοῦ τους περνᾷ μίαν ἡλιαχτίδα
Κάτι σὰ μιὰ θαμπὴ ἀνάμνηση μιᾶς ζωικῆς προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες ποὺ δὲν ἔχεις πιὰ τί νὰ λογαριάσεις
Συμβάντα ἐρωτικὰ καὶ χρηματιστηριακὲς ἐπιχειρήσεις
Δὲ βρίσκεις καθρέφτες νὰ φωνάξεις τ᾿ ὄνομά σου
Ἁπλὲς προθέσεις ζωῆς διασφαλίζουν μίαν ἐπικαιρότητα
Ἀνία, πόθοι, ὄνειρα, συναλλαγές, ἐξαπατήσεις
Κι ἂν σκέφτομαι εἶναι γιατὶ ἡ συνήθεια εἶναι πιὸ προσιτὴ ἀπὸ τὴν τύψη.
Μὰ ποιὸς θὰ ῾ρθεῖ νὰ κρατήσει τὴν ὁρμὴ μιᾶς μπόρας ποὺ πέφτει;

M.Αναγνωστάκης 

Αντίξοο.

Πικρός μα τον συνηθίζεις τον καπνό. 

Η φλόγα κρυμμένη μέσα σου θαρρείς

Φωτιά παίρνεις, φωτιά δίνεις.

Και ας σε έπεισαν ότι το λευκό

δεν είναι αντίξοο, φθαρμένη ανάσα

το γαλάζιο.

Το κορμί σου πλώρη στην ζωή, πρόβαλε

Γνωστή η τρικυμιά της το ξέρεις.

Το ξέρουν και τα βράχια, πνιγμένες πέτρες

θα έλεγες αν δεν είχες ναυαγήσει.

Μα πόση θάλασσα έχουν τα δάκρυα. 

Τα βράχια το ξέρουνε.

Βουνά ήταν κάποτε και τον ουρανό στήριζαν

Και ας τα έπεισαν πως δεν είναι αντίξοο

το γαλάζιο.

Κυμάτιζε εκεί στο μεταίχμιο, αλμύρα και

μαύρη πέτρα να γεύεσαι, όσοι σε πείσανε

για το αντίξοο, ξεχνούν την ύπαρξη σου.

Γρηγόρης Δάλλης 

23 / 2 / 2012

Στα οδοφργματα συχναζει η ζωη

 <<ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΝ ΜΟΥΣΙΚΗ >>επικοινωνήστε στο info@dallis.gr

Η ζωή συχνάζει στα οδοφράγματα   φίλε αλλάξανε τα γράμματα ότι σου μάθαν

για ειρήνη και παιδεία,  έγιναν δώρα στη μεγάλη τους ληστεία

Εσύ τα βλέπεις και σωπαίνεις τους άλλους πάντα καρτεράς και δεν πηγαίνεις

Μάθε πως άνθρωποι βουλιάζουν σε γωνιές σήκω και σπάσε θεωρίες παγωνιές

Η πάλη τώρα δε είναι ταξική σβήνει μια χώρα και εσύ κάθεσαι εκεί

Το ξέρω είσαι ένας από εμάς σπάσε την τηλεόραση και μην κολλάς

Στους δρόμους βγες  εαυτούς μην ξεγελάς ζωή υπάρχει μόνο αν γελάς

Η πόλη έσβησε στο είπανε αυτοί μα  νιώθεις κάτι τρυπάει την ψυχή

Πιάσε το χέρι μου και πάμε από την αρχή χάνονται μόνο όσοι είναι υποτακτικοί

Τετρακόσια έτη  δεν τα θέλουμε ξανά  ζήσε ελεύθερος και αυτό να ξέρεις τους πονά

Η ώρα έφτασε φουντώνει μια φωτιά με αγώνες έφτιαξε ο κόσμος την χαρά

Μα αν σου πρέπει ένας λυγμός κάτσε και κοιτά πως σβήνει αυτό το φως

Ελευθερία το είπαν τα χρόνια τα παλιά σκάσε και κοιτά ξημερώνει σκοτεινιά

Και όταν αύριο ψυχή θα ξεπουλάς όταν θα φτάσεις να μην έχεις για να φας

Εμείς στον δρόμο θα έχουμε μιλιά  φωτιά τσεκούρι για μια ελεύθερη γενιά

Γρηγόρης Δάλλης

17 / 2 / 2012

                Ελεύθερος χρόνος και τσιγάρο, ουσιαστικό ψέμα και φωτιά αγανάκτησης.

                                  Ένας κυρίαρχος πανικός στις ουσιώδες ανάγκες.

        Τις νεκρές ώρες απέναντι σε μια οθόνη η σκυμμένος σε μια λευκή σελίδα

        χρειάζεσαι ένα σύντροφο, κάτι ουσιαστικό και ψεύτικο συνάμα, μια

        κοινωνική δικτύωση.

                                           …….ουσιαστικό ψέμα.

        Στον πολύ ‘’δοσμένα’’ ελεύθερο χρόνο μας  η τρομοκρατία είναι η έλλειψη

        καπνού, όχι από την μάχη των δρόμων ,όχι από τις φωτιές της αγανάκτησης

        αλλά από την απουσία ενός τσιγάρου.

                                            .……φωτιά αγανάκτησης.

        Η σελίδα που αναζητάτε δεν βρέθηκε, δοκιμάστε αργότερα και ο πανικός

        τον  κυριεύει, σαν την στιγμή που κάθισες στον καναπέ και καταλαβαίνεις

        ότι τα τσιγάρα τελείωσαν και έχει βραδιάσει.

                                             …….. κυρίαρχος πανικός.

        Ο ελεύθερος χρόνος θηλιά στον λαιμό φαντάζει, χωρίς την παρουσία  των

        πραγμάτων  που τόσο έντεχνα παντρεύουμε στην ξεκούραση η στην ανάγκη

        μας για <<ουσίες>> μυαλού και κορμιού. 

                                              …….. ουσιώδες ανάγκες.

        Η μοναξιά μετριέται διαφορετικά, σημεία των καιρών σκέφτεται… έπαψε να

        έχει δάκρυα  και αποδοχή, μόνο η πικρία μένει ιδία σαν συναίσθημα. Το    

        hardware αναβαθμίστηκε  ριζικά

                                              .…...... Delete

        Και ο κέρσορας να έχει σφυγμό...άσπρο μαύρο άσπρο μαύρο..

         

        Γρηγόρης Δάλλης

        16 / 2 / 2012

                                            

Είσαι λοιπόν

η εντός μου προβολή
μιας άλλης παρουσίας
ή μήπως
του εαυτού μου αντικατοπτρισμός;

Δικό σου είναι αυτό το ήπιο φως
ή το αντιφέγγισμα είναι
του μέσα μου αινιγματικού
κι ανεξιχνίαστου όντος;

Πού σβήνονται τα σύνορα
της ύπαρξής μου
και πού αρχινούν της ύπαρξής σου οι φλόγες;

Και πώς
στου απελπισμού την ύστατη ώρα
της δόξας σου ανατέλλει ο τέλειος ήλιος
κι όλο το εντός μου βάραθρο
φωτίζει;

Λάμπεις στα ύψη ή στο βυθό;
Πλησιάζεις τάχα ή όλο απομακρύνεσαι; 

Ορέστης Αλεξάκης.

                

Αυτό το κερί που άναψα
περαστικός από τον οίκο Σου
δεν είναι η προσευχή μου
για να Σε φτάσει εκεί ψηλά
δεν είναι οι παρακλήσεις μου
ούτε βεβαίως καμιά ελπίδα
που εναπέθεσα σε Σένα.
Η καθαρότητα της ύλης του
δε συμβολίζει το ακηλίδωτο
της πρόθεσής μου
και η μαλακή υφή του
καθόλου δεν υπόσχεται
την εύπλαστη μεταστροφή μου
στη μετάνοια
όπως οι αλληγορίες εγγράματων πιστών Σου
ξέρουν να τυλίγουν.
Μπορεί να μοιάζει μ’ όλα τ’ άλλα
όμως αυτό
ανάφτηκε για να Σου πει
πως ευτυχώς
στέκομαι εδώ αβοήθητος
και πως ακόμα
όσο μπορώ θα λάμπω.

Γιάννης Βαρβέρης

,...ξέρει απ΄ έξω το ποίημα.....

Ε λοιπόν θα το ξέρεις,
το έξυπνο χρήμα έχει στέκι του στις μητροπόλεις,
στο χρυσό του το νήμα σε τυλίγει σαν θύμα,
με την πρώτη σε ρίχνει ματιά.

Ε λοιπόν να το ξέρεις,
το βρώμικο χρήμα περπατάει στις άρρωστες πόλεις
έχει σίγουρο βήμα,ξέρει απ΄ έξω το ποίημα
και σε παίρνει με μια σαϊτιά.

Κι΄ όταν το σκέφτομαι βρέχει σφυριά,
βρέχει καρφιά κι΄ ένα δάκρυ.
Είμαι μονάχος, στέκω μακριά,
βουβός, εκεί σε μιαν άκρη.

Ε λοιπόν να το ξέρεις,
θα ζητάς διψασμένος ένα όνειρο στις μητροπόλεις,
μα θα είσαι δεμένος κι΄ από χέρι χαμένος
στης ζωής τη μεγάλη ζαριά.

Ε λοιπόν θα το ξέρεις,
εραστής πουλημένος θα γυρίζεις στις άχρωμες πόλεις
απ΄ τους φίλους σου ξένος στη γωνιά ξεχασμένος
και στης όχθης την άλλη μεριά.

Κι΄ όταν το σκέφτομαι βρέχει σφυριά,
βρέχει καρφιά κι΄ ένα δάκρυ.
Είμαι μονάχος, στέκω μακριά,
βουβός, εκεί σε μιαν άκρη.

Σε λάθος στιγμή.

Έκανε πάντα τα πάντα για να είναι κοντά. 

Βάδιζε στα ίδια βήματα και ας από την χαραμάδα, μόνο το φως έβλεπε.

Είχε το θάρρος να λέει ότι η ψυχή πρόσταζε.

Ζητούσε μόνο να τον νιώσει,
το σ΄αγαπώ   πάντα σε λάθος στιγμές ξεστόμιζε

όχι από την ανάγκη που μας κάνει να το λέμε

Η μοναξιά δεν είναι η ανάγκη του σ΄αγαπώ.

"Σ΄αγαπώ και στις λάθος στιγμές που το ξεστομίζω"

Κανείς να μην το ακούσει παρά μόνο να το νιώθει, στις δύσκολες ώρες
στις στιγμές που η λογική  κλείνει τα μάτια της  ψυχής

Χρειάζεται να το ακούς, μα προπάντων με εκείνα τα μάτια να το βλέπεις.
Στις λάθος στιγμές ένα σ΄αγαπώ πόσο σωστά προσφέρεται από ψυχή σε ψυχή
Στις λάθος στιγμές η κραυγή του για σένα

Στην μόνη... της ζωής του.. σωστή στιγμή ας λάθος... το ξεστομίζει
 ...εσύ να τον ακούς. 

Χρειάζεται να τον ακούς, μα προπάντων με εκείνα τα μάτια να το βλέπεις.
Στις λάθος στιγμές ένα σ΄αγαπώ πόσο σωστά προσφέρεται  από ψυχή για ψυχή.
Να τον βλέπεις όταν σε λάθος στιγμές την ψυχή του σου προσφέρει  

Όχι από την ανάγκη μας την μοναξιά ερωτά να κανουμε 
παρά μονάχα ότι η ψυχή προστάζει,
Σε λάθος στιγμή το μόνο που να  μέτρα   σ΄αγαπώ να ναι, σε λάθος στιγμή.
Γ.Δάλλης







                                                                      































 

Πλατάνια ψηλά να αγαπάς

                                    

                                Είχε μάθει να δίνεται,να γίνεται οχι σαν του σκυλιού το δόσιμο

                                                                  όχι ότι οι άνθρωποι χρειαζόταν να θέλουν.

                                               Ήταν πιο βαθύ, πλημμυρισμένος αγάπη πάντα έστεκε

                                                                                 τόσο πολύ που έμοιαζε  πλατάνι.

                                    Τα πλατάνια εκεί στέκουν τεράστια, νεράκι χρειάζονται μόνο

                                                                                μα και όταν αυτό στερέψει, πάλι....

                                                Δεν φεύγουν δεν καμπουριάζουν στον καιρό μονάχα 

                                                                           τις ρίζες τους πιο μακρυά στέλνουν.

                                                    Αν ψηλό πλατάνι δείτε  μην του πείτε γιατί  στέκει...

                                                                                        θρόισμα θα ναι η απάντηση...

                                                                                                         παλάμες δυνατές

                                                                                                             το άγγιγμα του.

                                      Και αν άνθρωποι το ρυάκι που το πλατάνι πότιζε, υπήρξατε

                                                                            και κυλήσατε μακρυά την θάλασσα

                                                                                                                      να βρείτε.

                                              Και αν η αλμυρά της δεν ήταν η γλυκιά σας προσμονή 

                                                                                  τότε  βροχή γυρίστε στο ακίνητο 

                                                                                                          που πάντα στέκει  

                                                                                                                         πλατάνι.

                                                           

                                                                              Γρηγόρης Δάλλης  

           
 

Στην κόλαση έχει παγωνιά, 'να το θυμάσαι'...

                                                                                                    photo by Eikoh Hosoe         

Τις κρύες νύχτες μόνο η ψυχή μπορεί να τις ζεστάνει .

Τα μαύρα βράδια τα σκοτεινά  μια σκέψη να τα κάψει
μπορεί.

Έτσι λοιπόν μένω ζεστός...ναι... μπορώ να διακρίνω στο
σκοτάδι.

Η πρώτη ύλη και η τελευταία ...πάντα χαρακτήριζε τα βασικά  στοιχειά της ζωής..
εσύ.

Μου μένει η ανάσα για να διατηρώ την φλόγα, ...θέλει αέρα η φωτιά...
εγώ.


Στην κόλαση έχει παγωνιά, 'να το θυμάσαι'...



Να καιγόμαστε αξίζει.
Γ.Δάλλης 

 

Off

                                                                         OFF

Αλλάζει Ξέχνα το.

Οτι μπορώ

να αγαπώ και αύριο.
Θυμήσου ότι το χτες  αλλάζει

το βαρύ το αύριο μας.

Ορκίσου ότι μπορείς να με ξεχάσεις.

όχι αληθινά.. 

'Μα τις υποσχέσεις σου πάντα να κρατάς μου έμαθες' 

 

Αν τα καταφέρεις εσύ, θα σε ξεχάσω και εγώ

ίσως αληθινά , ίσως όχι, μα τις υποσχέσεις να τιμώ

σου είχα μάθει.

Η μονή αλήθεια είναι η αλήθεια μας.

Είναι βαρύ το αύριο για να σε κουβαλήσω από το χτες μου

στο υπόσχομαι.

Γ.Δάλλης

 

Come all you good workers

Good news to you I'll tell

Of how the good old union

Has come in here to dwell

Ελάτε όλοι οι καλοί εργάτες,

Έχω καλά νέα να σας πω,

Πως το συνδικάτο

Ήρθε εδώ για να παλέψει.

Which side are you on boys?

Which side are you on?

Με ποιά πλευρά είστε, παιδιά;

Με ποιά πλευρά είστε;

My daddy was a miner

He's now in the air and sun

He'll be with you fellow workers

Until the battle's won

Ο πατέρας μου ήταν ανθρακωρύχος,

Τώρα είναι στον αέρα και τον ήλιο.

Θα είναι μαζί σας, εργάτες

μέχρι να κερδηθεί η μάχη.

Which side are you on boys?

Which side are you on?

Με ποιά πλευρά είστε, παιδιά;

Με ποιά πλευρά είστε;

They say in Harlan County

There are no neutrals there

You'll either be a union man

Or a thug for J.H.Claire

Λένε ότι στην επαρχία Harlan

κανείς δεν είναι ουδέτερος.

Είτε θα είσαι του συνδικάτου

είτε φονιάς του J.H. Claire

Which side are you on boys?

Which side are you on?

Με ποια πλευρά είστε, παιδιά;

Με ποιά πλευρά είστε;

Oh workers can you stand it?

Oh tell me, how you can?

Will you be a lousy scab

Or will you be a man?

Εργάτες, μπορείτε να το ανεχτείτε;

Πείτε μου, πως μπορείτε;

Θα είστε άθλιοι απεργοσπάστες,

Ή θα είστε άντρες;

Which side are you on boys?

Which side are you on?

Με ποια πλευρά είστε, παιδιά;

Με ποιά πλευρά είστε;

Don't scab for the bosses

Don't listen to their lies

Poor folks ain't got a chance

Unless they organize

Μην γίνεστε απεργοσπάστες για τα αφεντικά,

Μην ακούτε τα ψέμματά τους.

Οι φτωχοί δεν έχουν ελπίδα

αν δεν οργανωθούν

 

Το τραγούδι γράφτηκε από την Florence Reece, κόρης ανθρακωρύχου και συζύγου του Sam  Reece, επίσης ανθρακωρύχου και μέλους του συνδικάτου UMW. Καθώς ο Sam έλειπε από το   σπίτι, οι union busters αρκέστηκαν στο να τρομοκρατήσουν και να χτυπήσουν την γυναίκα του   και τα παιδιά του. Το ίδιο βράδυ, η Reece έγραψε τους στίχους του Which side are you on,  πάνω σε ένα ημερολόγιο και μελοποίησε βασιζόμενη σε κάποιον εκκλησιαστικό ύμνο των Βαπτιστών.

 

 

 

Για εμάς, τους άστεγους της ανθρωπιάς μας.

Ζουν δίπλα σου. Κοιμούνται δίπλα σου. Πριν χρόνια έμεναν απέναντι σου. Τώρα μένουν σε παγκάκια, σε κουτιά, σε πλατείες σε εισόδους πολυκατοικιών. Και; Τι να κάνω εγώ; Εγώ φταίω; Για να βρέθηκαν σε αυτήν την κατάσταση κάτι θα έκαναν λάθος. Κάπου θα φταίνε αυτοί. Οπότε; Τι να κάνω εγώ; Δικό τους πρόβλημα. Ζήτησα εγώ από κανέναν βοήθεια; Αν ζητήσω, τότε να το κουβεντιάσουμε. Κάπως έτσι σβήνει στο μυαλό μας η ένοχη μας για τους άστεγους.

Δεν είναι, όμως, το συναίσθημα της ενοχής που μας κάνει να ασχολούμαστε με το θέμα αυτό άλλα αυτό που λέγεται ανθρωπιά. Ένα συναίσθημα όπως αυτό της πείνας, της δίψας και των υπολοίπων. Ένα συναίσθημα που έχουμε αρχίσει και χάνουμε σιγά-σιγά. Ίσως από τα ανώτερα συναισθήματα που μπορούμε να αισθανθούμε και να ικανοποιήσουμε. Το θέμα των άστεγων σε μια χώρα που δεν λειτουργεί τίποτα, μόνο από την μικρή βοήθεια όλων μας μπορεί να θεραπευτεί σταδιακά. Περιμένετε από δημάρχους και από πρωθυπουργούς λοταρίας να λύσουν το πρόβλημα; Καλύτερα να ταΐσουμε και ξεδιψάσουμε ένα συναίσθημα δικό μας, αυτό της ανθρωπιάς. Έτσι και εμείς θα αισθανθούμε καλύτερα, αλλά και η παραμικρή βοήθειά μας θα ζεστάνει όχι τόσο τους αστέγους αλλά κυρίως εμάς.

Δεν γράφω το κείμενο αυτό σαν καλός συνάνθρωπος. Ούτε ως παράδειγμα προς μίμηση. Άπλα κάποιες λύσεις πρέπει και μπορούμε να τις βρούμε μόνοι μας. Το παραπάνω τραγούδι έχει γραφτεί για το συγκεκριμένο θέμα. Για όλους εμάς που βλέπουμε και κλείνουμε τα μάτια μας. Για εμάς, τους άστεγους της ανθρωπιάς μας.

πηγη http://www.jumpingfish.gr

Μια μέρα σ’εβαλα ζωή στην ζυγαριά

                                                     Σ’ΕΒΑΛΑ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΖΥΓΑΡΙΑ


Μια μέρα σ’εβαλα ζωή στην ζυγαριά
Και δεν κουνήθηκε η βελόνα ούτε λίγο
Δεν είχες βάρος ,δεν είχες τύχη και χαρά
Ούτε ελπίδα πως θα άλλαζες πριν φύγω.

Δεν είχες όνειρα ,η κάτι να πιαστώ
Κάτι που να’λεγα ζωή ,σου βγάζω το καπέλο
Όλα στο μαύρο γύρω μου, νομίζω θα χαθώ
Τέτοια ζωή δεν την μπορώ και δεν την θέλω

Για δες καλύτερα ,μου λέει η ζωή
Μάθε επιτέλους τι θα πρέπει να ζυγίσεις
Η ζυγαριά που μ’εβαλες δεν είναι η σωστή
Τον εαυτό σου ζύγισε, πως θες εσύ να ζήσεις

Εσύ είσαι εγώ και εγώ είμαι εσύ
Πονάς εσύ και εγώ μαζί σου υποφέρω
Τα λάθη όμως που έκανες, δεν κάναμε μαζί
Άλλη ζωή θα ήθελα και γω να σου προσφέρω

Πρέπει να μάθεις, την ζωή να αγαπάς
Τα όνειρα σου τελικά , σε ποιους θα τα χαρίζεις
Μες στο μυαλό σου με ελπίδες να μεθάς
Κι όχι την ίδια σου ζωή εσύ να βρίζεις

Θα βρεις χαρά και στου ανέμου την δροσιά
Υπάρχει ελπίδα σε’να λουλούδι που ανθίζει
Πως χαίρεται ο αετός που πάνω σου πετά
Ένα παιδί γεννήθηκε, μην λες πως δεν αξίζει

Δεν φταίω εγώ για τις δικές σου επιλογές
Αν δεν σου ήρθανε καλά, τι σκύβεις το κεφάλι
Πάρε την δύναμη από τις δικές μου ομορφιές
Εγώ σε θέλω νικητή, να σηκωθείς και πάλι


Γύρω σου σκόρπισα χαρές μα δεν κοιτάς
Απλόχερα στα όνειρα σου ελπίδες βάζω
Μάθε να βλέπεις καθαρά ,όταν μ’ αναζητάς
Εγώ για σεναν είμαι εδώ ,μα δεν με βλέπεις ….που υπάρχω!!!

John Fenix

Nα κοιτάζουμε εμπρός, δε γίνεται αλλιώς το δάκρυ πια δε μας πάει.

  

                                               Βόρειος καημός και ψηλός γκρεμός
                                                       όλα δείχνουν εδώ πάνω
                                                        σάπια φρούτα εκεί χάμω
                                                          και δε βλέπω φως.

                                                    Και θέλω να 'ρθω να σου πω
                                                       πως το φεγγάρι εδώ γελάει
                                                     και απ' το κλάμα με φιλάει
                                                   γιατί όταν σ' άκουσα να κλαις
                                                        άναψαν μέσα μου φωτιές
                                                      αφού το δάκρυ σε γερνάει.

                                                Βόρειος καημός, γέροντας γιατρός
                                                      όλα δείχνουν γιατρεμένα
                                                 κι απ' το πείσμα, κι απ' το ψέμα
                                                 Καθαρός καιρός, καθαρός καιρός.

                                     Θάλασσα, ουρανός, σκοτάδι και φως, η μέρα κυλάει
                                               να κοιτάζουμε εμπρός, δε γίνεται αλλιώς
                                                         το δάκρυ πια δε μας πάει.

Το όνειρο Στίχοι,Μουσική:Δήμος Μούτσης

  Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό στ' όνειρο που είδα χθες το βράδυ
κι ήμουνα απ' τη μια του κύκλου εγώ κι εγώ από την άλλη
κι ήμουνα απ' τη μια του κύκλου εγώ ήμουνα εγώ κι από την άλλη
έτοιμος να μου αποκριθώ και να ρωτήσω πάλι
κι ύστερα χάθηκα μακριά, χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια,
παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά, χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας, έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας.

Κι είδα ένα παιδί, μικρό παιδί που έπαιζε και μου 'ριχνε στα ζάρια
το ύστερο του πόθου μου φιλί, τα πρώτα παιδικά μου χάδια
κι εκεί- εκείνη τη στιγμή άκουγα να τραγουδάνε εντός μου,
ο ύπνος με το θάνατο μαζί, τραγούδια του ερωτός μου
κι ύστερα πάλι ξαφνικά, χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια,
παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά, χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας.

Κι είδα τις ελπίδες μας σκιές, βάδιζαν αμίλητα εμπρός μου,
σύμβολα, σημεία και μυστικές μορφές αυτού του μάταιου κόσμου
και είκοσι αιώνες σκοτεινοί έφταναν στο τέλος τους πια τώρα
κι από 'ναν κόσμο σ' άλλονε τελικά, εμείς, περνάμε, λέει, ώρα την ώρα
κι ύστερα πάλι ξαφνικά, χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια,
παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά, χορεύοντας και τραγουδώντας
έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας, έιβαλα χορεύοντας και τραγουδώντας.

Βρέθηκα σε κύκλο σκοτεινό στ'όνειρο που είδα χθες το βράδυ
κι ήμουνα απ' τη μια του κύκλου εγώ κι εγώ από την άλλη
πες μου τι είν' αυτά που βλέπω εδώ, πρόφτασα να πω στον εαυτό μου,

μη μιλάς μον' κοίτα και πέρνα λέει αυτός και βγήκα από τ' όνειρό μου.                                        

 

                                                     Με πάει ψηλά στον ουρανό
                                                      Μου λέει τώρα γκρεμίσου
                                                     Και 'γω σαν άστρο ρίχνομαι
                                                      Κι ακούω την ευχή σου...

Κρατώ το σχήμα της λύπης!!!

                                               


Ποτέ δεν θέλω
Να μου ξεφύγει
Το σχήμα της λύπης
Ως λάβαρο
Στους νυχτερινούς λαβύρινθους

Των εμμονών μου

Η λύπη
Όχι το αντίθετο
Της χαράς
Μα σαν πικρό φάρμακο

Για τις διαψεύσεις
Σαν μάθημα ζωής και σοφία

Λύπη για τα ταξίδια
Που δεν θα κάνω
Τις πολιτείες
Τις απρόσιτες για μένα
Τα βιβλία που θα αφήσω
Δίχως να διαβάσω

Λύπη για την μοίρα του ανθρώπου
Για το αναπόφευκτο τέλος

Αδράχνω κομμάτια χαράς

Να τα έχω ως ενθύμιο
Στον δρόμο προς την αιωνιότητα
Να τα δείξω στον δήμιο
Με τον μαύρο μανδύα

Ίσως και να μου επιτρέψει
Να κοιτώ το κόκκινο των λουλουδιών
Για πάντα

Μα πάνω απ’ όλα
Φυλάω προσεκτικά
Την ιερή πίκρα μου

Όλη μου τη ζωή
Αραξοβόλι η ψυχή μου
Ψάχνει
Μα ξέρω καλά
Πως όταν το βρει
Δεν θα το θέλει

E.O

Αλλά αγάπησα τον πλησίον μου κι ο πιο πλησίον, ηταν ο εαυτός μου!

Οικοδόμησα τη ζωή μου σε βάσεις γερές και πιστά ακολούθησα τις δέκα εντολές με μικρές παραλλαγές.

Ου κλέψεις! παρά μόνο για το ψωμί του παιδιού σου.

Ου ψευδομαρτηρήσεις! παρά μόνο για να καταδώσεις τον εχθρό σου.

Ου μοιχεύσεις! αλλά δεν είναι έγκλημα μια-δυο παρανομίες.

Τίμα τον πατέρα σου! αν δεν έχετε στα κληρονομικά διαφωνίες.

Αυτά σου αφήνω για διαθήκη,μακρινέ, μελλοντικέ απόγονέ μου
Σου γράφω μέσα στη φρίκη, τρεις ώρες μετά την έναρξη του τρίτου παγκοσμίου πολέμου

Οικοδόμησα τη ζωή μου σε θεμέλιο σωστό,πρακτικά ακολούθησα όμως τη μέση οδό, μη με πούνε και κουτό!

Δεν αδίκησα παρά μόνο για το καλό των δικών μου

Δεν σκότωσα παρά μόνο στη μάχη τον αντίπαλο μου

Δεν ειπα ψέμματα παρά μόνο ν'αποφύγω τις τρικλοποδιές του κόσμου

Αλλά αγάπησα τον πλησίον μου κι ο πιο πλησίον, ηταν ο εαυτός μου!

Αυτά σου αφήνω για σημάδι, το στερνό του αιώνα μου βιβλίο

Σήμερα ο κόσμος ριμάδι

Που έκανα λάθος άραγε

Που έκανα λάθος ΑΝΤΙΟ!