Στα οδοφργματα συχναζει η ζωη

 <<ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΝ ΜΟΥΣΙΚΗ >>επικοινωνήστε στο info@dallis.gr

Η ζωή συχνάζει στα οδοφράγματα   φίλε αλλάξανε τα γράμματα ότι σου μάθαν

για ειρήνη και παιδεία,  έγιναν δώρα στη μεγάλη τους ληστεία

Εσύ τα βλέπεις και σωπαίνεις τους άλλους πάντα καρτεράς και δεν πηγαίνεις

Μάθε πως άνθρωποι βουλιάζουν σε γωνιές σήκω και σπάσε θεωρίες παγωνιές

Η πάλη τώρα δε είναι ταξική σβήνει μια χώρα και εσύ κάθεσαι εκεί

Το ξέρω είσαι ένας από εμάς σπάσε την τηλεόραση και μην κολλάς

Στους δρόμους βγες  εαυτούς μην ξεγελάς ζωή υπάρχει μόνο αν γελάς

Η πόλη έσβησε στο είπανε αυτοί μα  νιώθεις κάτι τρυπάει την ψυχή

Πιάσε το χέρι μου και πάμε από την αρχή χάνονται μόνο όσοι είναι υποτακτικοί

Τετρακόσια έτη  δεν τα θέλουμε ξανά  ζήσε ελεύθερος και αυτό να ξέρεις τους πονά

Η ώρα έφτασε φουντώνει μια φωτιά με αγώνες έφτιαξε ο κόσμος την χαρά

Μα αν σου πρέπει ένας λυγμός κάτσε και κοιτά πως σβήνει αυτό το φως

Ελευθερία το είπαν τα χρόνια τα παλιά σκάσε και κοιτά ξημερώνει σκοτεινιά

Και όταν αύριο ψυχή θα ξεπουλάς όταν θα φτάσεις να μην έχεις για να φας

Εμείς στον δρόμο θα έχουμε μιλιά  φωτιά τσεκούρι για μια ελεύθερη γενιά

Γρηγόρης Δάλλης

17 / 2 / 2012

                Ελεύθερος χρόνος και τσιγάρο, ουσιαστικό ψέμα και φωτιά αγανάκτησης.

                                  Ένας κυρίαρχος πανικός στις ουσιώδες ανάγκες.

        Τις νεκρές ώρες απέναντι σε μια οθόνη η σκυμμένος σε μια λευκή σελίδα

        χρειάζεσαι ένα σύντροφο, κάτι ουσιαστικό και ψεύτικο συνάμα, μια

        κοινωνική δικτύωση.

                                           …….ουσιαστικό ψέμα.

        Στον πολύ ‘’δοσμένα’’ ελεύθερο χρόνο μας  η τρομοκρατία είναι η έλλειψη

        καπνού, όχι από την μάχη των δρόμων ,όχι από τις φωτιές της αγανάκτησης

        αλλά από την απουσία ενός τσιγάρου.

                                            .……φωτιά αγανάκτησης.

        Η σελίδα που αναζητάτε δεν βρέθηκε, δοκιμάστε αργότερα και ο πανικός

        τον  κυριεύει, σαν την στιγμή που κάθισες στον καναπέ και καταλαβαίνεις

        ότι τα τσιγάρα τελείωσαν και έχει βραδιάσει.

                                             …….. κυρίαρχος πανικός.

        Ο ελεύθερος χρόνος θηλιά στον λαιμό φαντάζει, χωρίς την παρουσία  των

        πραγμάτων  που τόσο έντεχνα παντρεύουμε στην ξεκούραση η στην ανάγκη

        μας για <<ουσίες>> μυαλού και κορμιού. 

                                              …….. ουσιώδες ανάγκες.

        Η μοναξιά μετριέται διαφορετικά, σημεία των καιρών σκέφτεται… έπαψε να

        έχει δάκρυα  και αποδοχή, μόνο η πικρία μένει ιδία σαν συναίσθημα. Το    

        hardware αναβαθμίστηκε  ριζικά

                                              .…...... Delete

        Και ο κέρσορας να έχει σφυγμό...άσπρο μαύρο άσπρο μαύρο..

         

        Γρηγόρης Δάλλης

        16 / 2 / 2012

                                            

Είσαι λοιπόν

η εντός μου προβολή
μιας άλλης παρουσίας
ή μήπως
του εαυτού μου αντικατοπτρισμός;

Δικό σου είναι αυτό το ήπιο φως
ή το αντιφέγγισμα είναι
του μέσα μου αινιγματικού
κι ανεξιχνίαστου όντος;

Πού σβήνονται τα σύνορα
της ύπαρξής μου
και πού αρχινούν της ύπαρξής σου οι φλόγες;

Και πώς
στου απελπισμού την ύστατη ώρα
της δόξας σου ανατέλλει ο τέλειος ήλιος
κι όλο το εντός μου βάραθρο
φωτίζει;

Λάμπεις στα ύψη ή στο βυθό;
Πλησιάζεις τάχα ή όλο απομακρύνεσαι; 

Ορέστης Αλεξάκης.

                

Αυτό το κερί που άναψα
περαστικός από τον οίκο Σου
δεν είναι η προσευχή μου
για να Σε φτάσει εκεί ψηλά
δεν είναι οι παρακλήσεις μου
ούτε βεβαίως καμιά ελπίδα
που εναπέθεσα σε Σένα.
Η καθαρότητα της ύλης του
δε συμβολίζει το ακηλίδωτο
της πρόθεσής μου
και η μαλακή υφή του
καθόλου δεν υπόσχεται
την εύπλαστη μεταστροφή μου
στη μετάνοια
όπως οι αλληγορίες εγγράματων πιστών Σου
ξέρουν να τυλίγουν.
Μπορεί να μοιάζει μ’ όλα τ’ άλλα
όμως αυτό
ανάφτηκε για να Σου πει
πως ευτυχώς
στέκομαι εδώ αβοήθητος
και πως ακόμα
όσο μπορώ θα λάμπω.

Γιάννης Βαρβέρης

,...ξέρει απ΄ έξω το ποίημα.....

Ε λοιπόν θα το ξέρεις,
το έξυπνο χρήμα έχει στέκι του στις μητροπόλεις,
στο χρυσό του το νήμα σε τυλίγει σαν θύμα,
με την πρώτη σε ρίχνει ματιά.

Ε λοιπόν να το ξέρεις,
το βρώμικο χρήμα περπατάει στις άρρωστες πόλεις
έχει σίγουρο βήμα,ξέρει απ΄ έξω το ποίημα
και σε παίρνει με μια σαϊτιά.

Κι΄ όταν το σκέφτομαι βρέχει σφυριά,
βρέχει καρφιά κι΄ ένα δάκρυ.
Είμαι μονάχος, στέκω μακριά,
βουβός, εκεί σε μιαν άκρη.

Ε λοιπόν να το ξέρεις,
θα ζητάς διψασμένος ένα όνειρο στις μητροπόλεις,
μα θα είσαι δεμένος κι΄ από χέρι χαμένος
στης ζωής τη μεγάλη ζαριά.

Ε λοιπόν θα το ξέρεις,
εραστής πουλημένος θα γυρίζεις στις άχρωμες πόλεις
απ΄ τους φίλους σου ξένος στη γωνιά ξεχασμένος
και στης όχθης την άλλη μεριά.

Κι΄ όταν το σκέφτομαι βρέχει σφυριά,
βρέχει καρφιά κι΄ ένα δάκρυ.
Είμαι μονάχος, στέκω μακριά,
βουβός, εκεί σε μιαν άκρη.