Η ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ ΚΛΗΣΗ

Πρέπει να μιλήσω αναλογίστηκε,πέρασε ο καιρός που είχε κάποιον  να το κάνει.
Η σειρά του είχε περάσει οι φίλοι και οι έρωτες μακρινά όνειρα, σχεδόν ξεχασμένα.
Στο μυαλό του ήρθαν μερικές αράδες   της  Κικης Δημουλά ... "Τρισάγια κάθε τόσο  για να δοθεί η υπηκοότητα νεκρού στον κεκοιμημένον δούλον σου."   ....προδιαγραμμένος  θάνατος ή οπως η ποιήτρια γράφει και αναρωτιέται..ένας ύπνος ..δουλικός

"Θέ μου,αν απελευθερώνει ο θάνατος
όπως μας το υπόσχεται παρήγορη
η γλυκύτατη αβεβαιότης,εσύ
γιατί τον θές ντέ και καλά δουλέμπορο;
Τον κεκοιμημένον.
Περί ύπνου πρόκειται,Κύριε;
Μα του κολλάει ύπνος του νεκρού
έτσι εύκολα νυστάζει η απώλεια της ζωής;
Εδώ εμείς,δούλοι του απάνω κόσμου ακόμα
κι όμως ποιός κλείνει μάτι
αν δεν τον νανουρίσει όπως ξέρει
μόνο η γιαγιά του η αβεβαιότης
με τη γλυκεία της ρόδινη αφύπνιση.
Κύριε,μήπως όταν ενέκρινες
αυτούς τους ανελέητους ανταγωνιστικούς ψαλμούς
ήσουν ακόμη άνθρωπος;

Η επόμενη σκέψη του αμέσως ήταν να σηκώσει το ακουστικό να καλέσει τους  έρωτες του παρελθόντος ..έτσι για να νιώσει ότι δεν είναι ύπνος μα μήτε και θάνατος παρά μονάχα η αβεβαίοτης του ανθρωπίνου είδους και ότι στην άλλη άκρη της γραμμής θα άκουγε ένα εμπρός, ποσο  το λαχταρούσε... σαν να ήταν η τελευταία του γερή τρίχα από το ξεφτισμένο σκοινί που τον κρατουσε...
Απάντηση δεν πήρε πως θα μπορούσε άλλωστε μετά από όσα έχουν προηγηθεί με τους ανυπεράσπιστους έρωτες της ζωής του

Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
  οι νύχτες.
   Οι νύχτες από δω και πέρα. 

Σταμάτησε τις σκέψεις ένας φόβος τον κυριάρχησε και πάλι.... οι νύχτες από εδώ και πέρα..έγειρε να κοιμηθει .......  ίσως αύριο ..μονολόγησε  μα το μυαλό δεν άκουσε την προσταγή να σταματήσουν οι σκέψεις και βάλθηκε να του θυμίσει και άλλες αράδες του Καβάφη αυτή την φορά σαν να θελε να τις παντρέψει .........  "

Την μια μονότονην μέρα άλλη
μονότονη,απαράλλαχτη ακολουθεί.Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα,θα ξαναγίνουν πάλι-
οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουν και μας αφήνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μην μοιάζει. 

                                             Καληνύχτα είπε στο μαξιλάρι  και αποκοιμήθηκε. 

 

5/12/2011