Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Τίποτα δεν μένει κρυφό όλα έρχονται στην ώρα τους ψηλά στον αφρό  στην επιφάνεια της πραγματικότητας... εκεί χρειάζεται να είσαι δυνατός να το παραδεχτείς βρε αδερφέ....
Να πεις ναι εντάξει προσπάθησα να το κρύψω άλλα δεν πέτυχε, είναι μαγκιά αυτήν η παραδοχή στις χαλεπές μέρες μας, τίμα τα φουστάνια η τα παντελόνια που φοράς  ΑΝΘΡΩΠΕ

Γράφει η Μαρία Χρονιάρη μεταξύ άλλων

 Οι άνθρωποι είναι λάθη. Ασύμμετρα όνειρα ευσεβών πόθων.
Διεκδικούν το αναλλοίωτο στις γωνίες των ματιών μου. Ξεβράζουνε πίσσα και την προσφέρουν για θάλασσα.
Ολάνθιστη θάλασσα ξεχασμένων τοπίων. Σπυρί – σπυρί τσιμπούν τα κομμάτια μου. Διαμελίζουν αόρατα το γενετικό υλικό μου.

Όμως εγώ, για σένα γελάω.

Να ‘μαι πάνω απ’ τα γεγονότα. Αυτό θέλησα. Ρίσκαρα την αλήθεια στις παλάμες της νύχτας.
 Τα όχι μου, συλλαβίζουν τα βράδια μια αφόρητη ζάλη. Κάτω απ’ το μαξιλάρι μου, τα βουητά των ευχών τους στοιχειώνουν τον ύπνο μου.

Γιατί οι άνθρωποι είναι μήτρες. Είναι φθόνος που αλλάζει επίθετα.
Τελειωμένα ταξίδια στιγμών στις ρωγμές του μυαλού μου.

Όμως εγώ, για σένα φυσάω ζωή. Κι αν καταφέρνω ν’ αλλάξω καιρό, για σένα γκρεμίζω σκοτάδια.





 «Πάμε να γεννηθούμε αλλού σου είπα. Ο χρόνος αυτός πέθανε.»



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου